ZO dat is weer een tijd geleden! De afgelopen twee weken heb ik mogen genieten van mijn ouders. En zoals de trouwe lezer inmiddels gewend is, belooft ook dit verhaal weer enige spanning en sensatie te brengen...

Het begon al op weg naar het vliegveld. Ik zou de bus naar Guangzhou nemen en vanaf daar naar Beijing vliegen. China inmiddels een beetje kennende had ik de tijd wat ruim genomen. Dat was maar goed ook. Ondanks het vroege tijdstip,bleek het namelijk de godganse weg spits te zijn. Toen we dan EINDELIJK Guangzhou naderden, speelde de chauf het klaar de afslag vliegveld te missen. En helaas werkt het hier niet zo dat je dan gewoon 1,5 km verder de volgende afslag neemt, NEE, wij belandden bijna met bus en al in Beijing. Tenminste, dat vermoed ik, want ik was de enige niet-Chinees in de bus en niemand sprak een letter over-de-grens, dus het was van mijn kant een beetje gissen. De volgende afslag, 40 km verder, was afgesloten door een ongeluk (NATUURLIJK). Ik had pa al bijna gesmst met de mededeling dat het voorbestemd was dat ik mijn vlucht zou missen, maar gelukkig, door de halsbrekende toeren van de chauffeur (opgezweept door 30 piswoeste Chinezen) mocht ik nog net mee.

Het weerzien was zo leuk! We namen een taxi naar het hostel, want ja, ik had mijn ouders zo ver gekregen om Mijn Manier van reizen een beetje te proberen, dus slapen in een hostel. En ondanks de kleine kamer (en de beregezellige aangrenzende badkamer, met glazen wand zodat we tijdens het douchen naar elkaar konden zwaaien) bleek het een succes. Moeders had al na twee dagen email-adressen uitgewisseld met 2 Argentijnen om Facebookfriends te worden. En Beijing was leuk-leuk-leuk (en KOUD... winters inclusief SNEEUW)! We bezochten een aantal toeristische trekpleisters zoals het plein van de hemelse vrede, the Forbidden City, the Summer Palace en uiteraard de muur. De tocht naar de muur organiseerden we zelf, met een briefje met busnummers erop, uitgereikt door onze Argentijnse amigo's. En ja hoor, na een dik uur metro en bussen kwam de muur in zicht en moesten we overstappen op een ander vervoermiddel. Mamsielief liet zich hier van haar beste kant zien en zat al bij een wildvreemde kerel in de auto zodra ze het woordje 'muur' hoorde. Het bleek gelukkig allemaal in orde en onze wildvreemde taximan bleek erg begaan met ons lot. Hij wachtte in zijn auto op ons, zodat hij ons na de tocht (zuhuhucht, zo mooi) weer hoogstpersoonlijk op de juiste bus kon zetten. We hadden een geweldige dag, en de zon liet zich zelfs zien!

Ook bleek het goed van het eten en drinken. Na een paar maaltijden kregen beide ouders het eten met stokjes al enigszins onder de knie en kon er Pekingeend gegeten worden. De snackjes van de straatmarkt (zeester en schorpioen op een stokje) lieten we nog maar even links liggen...

Het was tijd voor de volgende stad: Xi'An, waar we wederom in een hostel verbleven. We bezochten het terracotta leger, de moslimwijk en shopten souvenirs. Het hostel bleek ook hier goed te bevallen, en terwijl moeders de kat probeerde te hypnotiseren en met de hostelhond knuffelde, ging vader Leo de discussie aan met de waterpijp-rokende vaste klanten van de hostelbar. Alleen hoorden we om 12 uur 's nachts dat dit niet de hostelbar was, die bleek zich een verdieping lager te bevinden. Terwijl de ouders zich klaar maakten voor de nacht ging ik voor één drankje (jaaa, vooruit dan) met de waterpijp rokers mee naar de echte bar. Ik werd er gewoon een beetje nerveus van: een bar, met muziek en andere mensen en drank, OE, dat was alweer even geleden! Gelukkig bleek ik het truucje niet verleerd. Na een paar gintonicjes besloot ik ook maar te gaan. Alleen bleek de ene waterpijp-roker ineens besloten te hebben dat er vast wel meer te halen viel en dat het leuke gesprek VAST een voorbode was op een langbloeiende relatie, eindigend in een huwelijk en dergelijke ongein. SHIT, heb ik weer. Me eindelijk toch nog uit de voeten kunnen maken. Maar helaas, nadat ik mijn pyama al aan had en net m'n bed in wilde stappen werd er nogal luid op onze deur gebonkt. Negeren bleek niet te helpen. Pa was hier niet al te blij mee, dus ik m'n bed maar weer uit, deur op een kier en daar stond Romeo-in-spé, of dat hij dan toch op z'n minst m'n emailadres mocht hebben. GRRR, vaders grote ski-jack aan en op blote voeten mee de gang op om dit af te handelen. Maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan... Op weg naar huis had hij namelijk bedacht dat ik waarschijnlijk nog een beetje meer overtuigd moest worden, en hij had een gedicht voor me geschreven, dat luidkeels voorgedragen werd. Sussen bleek niet te helpen, ik moest t hele gedicht (volgens mij ging het over de wolken) uitzitten totdat daar redder in nood vader Leo was, die als een dolle stier de slaapkamer uit kwam stormen, haar in een vogelnestje, al roepende 'HET IS HALF VIJF!!!!! DIT IS NIET MEER LEUK!!!' Ik was het hier roerend mee eens , en gelukkig had de tirade ook effect op Romeo, die zich uitputte in verontschuldigingen en zich uit de voeten maakte.

Na een ERG kort nachtje waren we dan ook alledrie klaar om Xi'An te verlaten. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. De taxichauffeur die we vonden had net z'n rijbewijs en vond het reuze spannend om he-le-maal naar het vliegveld te rijden. Tel daarbij op dat er demonstraties waren en natuurlijk markt en allerlei andere wegversperringen, waardoor hij helemaal niet meer wist hoe hij het had. Gelukkig ken ik overal de weg en kwamen we nog op tijd aan. Op naar Yangshuo!

Alles verliep hierna soepeltjes, en na een dagje reizen waren we dan toch in het paradijs beland, waar we incheckten in Steve's guesthouse, in de countryside. Het was er zo lekker stil! En mooi en schoon en het eten was weer heerlijk (behalve dan de eerste avond, toen het restaurant het klaar speelde ons witte tomatensoep te serveren. EEEJ, das nie goed he???!!!!). Ooo wat was het toch fijn! Ik kreeg er gewoon een beetje natte oogjes van. Ondanks dat er veel vriendjes het paradijs na mij verlaten hadden, waren er toch nog veel lieve mensen achter gebleven met wie mijn ouders het ook goed konden vinden. We gingen uit eten met John Applehead van de voormalige anti-Billy-beweging en zijn vrouw Diana en baby Chloe, we maakten dumplings met de Chinese vriendjes in de school en EINDELIJK kon ik ook weer aanvallen op de beste Apple pie in Yangshuo. Billy kokosnoot (jajaja, mijn voormalige baas) had ook lucht gekregen van ons bezoek en had bedacht dat hij ons wel mee uit eten kon nemen. HE wat jammer dat we net al plannen hadden! ZO aardig van hem! Behalve Billy zag ik gelukkig ook al mijn lieve vrienden weer terug en ging ik op bezoek bij mijn ex-studenten die me een luid applaus gaven toen ik binnenkwam. Hartverwarmend!

Behalve veel eten en drinken moest er ook gesightseed worden! We gingen samen met de voltallige staf van school fietsen, en beklommen daarna samen met Chrystal Moon Hill. Maar dat deden we niet op de toeristische manier. Chrystal kende een vrouwtje die ons voor een fractie van de toegangsprijs (2 hele euro's) door de bosjes ook wel Moon Hill op kon krijgen. Moeders kreeg de slappe lach toen ze halverwege te horen kreeg toch echt stil te moeten zijn, want de bewakers mochten ons niet horen of zien. Eind goed al goed, niemand brak een been of werd opgepakt. De laatste dag gingen we met mijn allerliefste China-vriendin Julie naar de local markt in Fuli zodat paps wat plantzaadjes in kon slaan. En toen was het alweer tijd om het paradijs te verlaten! We namen de nachtbus naar Zhuhai, en nadat we ons in onze bedjes formaat postzegel hadden gevouwen konden we zelfs nog een beetje slapen. In Zhuhai hadden we een krappe 2 dagen, die we doorbrachten zoals ik dat meestal doe: shoppend, etend en in de kapsalon. Ma en ik lieten ons haar wassen en namen een manicure en pedicure. Op de allerlaatste dag bezochten we mijn school, waar iedereen door het dolle heen was om Mijn Ouders te leren kennen. De kindjes deden hun uiterste best om hun volledige Engelse liedjes repertoire ten gehore te brengen, in ruil voor een Nederlands snoepje... En hierna was het alweer tijd om afscheid te nemen! Alle spulllen gepakt en op naar de bus. Daaag lieve oudertjes! Tot over 4 maanden...

Lieve pap en mam, vond t echt super om jullie hier te hebben!

Dank aan alle lieve vriendjes die mijn ouders iets meegegeven hadden, het leek wel kerst en mijn verjaardag op één dag, echt zo lief!

Ik beloof zeeer snel het volgende verhaal te posten, ik heb namelijk nu alweer voldoende stof hiervoor... Tot snel dus en een heeeeeeele fijne Pasen!