Tijd voor mijn voorlopig laatste Chinese bijdrage. De vakantie is namelijk in zicht! En ik ben er aan toe. Niet alleen omdat ik overuren gedraaid heb de afgelopen weken, maar ook omdat ik klaar ben om China even vaarwel te zeggen. Oooo wat gaat het heerlijk zijn om straks weer even in het 'normale' Nederland te zijn, waar niet op straat gespuugd wordt, mensen het fietspad ook daadwerkelijk gebruiken om te fietsen (en dus NIET als parkeerplaats, picknickspot of gewoon hangplek voor Chinese randgroepjongeren) en om de kraan open te draaien en lekker even een grote slurp water te nemen. O nee. Slurpen mag niet want ik ben weer in de beschaving...

Ik hoop van ganser harte dat ik niet al te veel ver-chineesd ben. Uit gesprekken met de westerse mens blijkt wel af en toe dat mijn visie op wat normaal is en wat niet, een pietsje veranderd is het afgelopen jaar. Men moet het mij dan ook maar vergeven als ik me misschien een beetje misdraag de komende tijd... Sasha en ik vonden het bijvoorbeeld heel normaal om onze benen te waxen op het strand. Totaal niet bij nagedacht dat dat in sommige plekken ter wereld nog als raar bestempeld wordt. Fabian, Sasha's wederhelft, trok zijn wenkbrauwen op toen hij hoorde wat we hadden gedaan. O, is dat raar? Hoezo? Ten eerste: de Chinezen weten niet wat we doen (ontharen is een onbekend begrip voor Chinezen), ten tweede: staren doen ze toch wel, wat we ook doen. En ten derde: dit is China! Iedereen doet raar! Op straat pissen is normaal! Luidkeels zingen, gapen, boeren en rochelen ook! (voor mensen die nu enigszins bezorgd worden: wees gerust, ik zal geen van bovenstaande fratsen uithalen in Nederland).

Verder is mijn garderobe ook niet meer wat hij geweest is. Ik heb inmiddels een knalroze parachutebroek bestempeld tot lievelingskledingstuk, heb zilveren glitterschoenen aangeschaft (oké, in Nederland had ik gouden, maar deze zijn nog net wat blitser) en nog even en ik koop, net als de echte Chinees, een trui met konijnenoren en een staart. Sasha was al zover dat ze in een tutu naar school ging (maar die loopt enkele jaren voor op mij).

Maar ondanks alle rare gewoontes van dit land ga ik het missen. De lieve kindjes en collega's op school, die altijd weer goed zijn om een lach op mijn gezicht te brengen:

- Minimensje Marco, van net 2, die nog niet helemaal snapt wat er allemaal gebeurt in de klas (en steeds als ik vraag 'Who wants to try?' als hardste roept: 'Mammy TRY!!!' in plaats van 'Let me try'), en Venice, ook 2, die me elke ochtend in het Chinees toevertrouwd: 'Als ik later groot ben word ik net zo mooi als jij!'

-Mijn zesjarigen, die af en toe helemaal in de war raken van al het Engels dat ik erin pomp en dus dingen uitkramen als 'I feel cucumber today!!!!'

- De gesprekken met mijn collega's: collega Kelly die 's morgen op me af komt gerend, al roepend 'Janneke, Janneke!!! Tomorrow I go sleeping, and you Chinese, SOOO good!' Mijn Chenglish is inmiddels beter dan mijn Engels dus ik weet precies wat ze bedoelt ('Janneke, Janneke, afgelopen nacht heb ik over jou gedroomd, en je kon ineens supergoed Chinees!'). En collega Candy die haar zoontje voor het eerst naar de kindergarten brengt, uiteraard heeft het hummeltje nog geen Engelse naam dus mag ik weer helpen. Candy had zelf ook al wat bedacht. Zijn Chinese naam betekent namelijk 'Little King' en dat leek haar wel geschikt. Gelukkig wilde ze van me aannemen dat het niet haar beste idee was, dus nu heet hij Wayne.

De tijd ging de laatste weken ineens supersnel, en ik realiseerde me dat ik nog een weekendje Yangshuo moest plannen. Dit gebeurde dus afgelopen weekend. Een buskaartje kopen was weer een hele onderneming, gelukkig kwam dit uiteindelijk goed. Ik nam wederom de sleeper-bus die me in theorie in 8-9 uur naar Yangshuo zou brengen. Nahaha, natuurlijk duurde het langer dus kwam ik rond middernacht aan. Steve zou de sleutel van zijn guesthouse voor me verstoppen zodat ik mezelf kon binnenlaten, dus na een rondje hallo's (en een rondje shotjes met de Yangshuo-maten) streek ik neer in de countryside. ZUUUUCHT, heerlijk! Geen auto's en zo...

Weer een lekker weekendje gehad, gevuld met fietstochtjes (re-cyclen, zoals Chinese ex-collega Julie het blijft noemen), reunietjes her en der, heeeerlijk eten en de vaste Chinese zwemsessie (oooo wat was het toch weer lachen). En toen de nachtbus weer terug, waar het bed nog kleiner was dan op de heenweg en de bus er nog langer over deed, zodat ik gebroken thuis aankwam om 5.30 en meteen HALLEKIEDEE weer door mocht naar de kindergarten om mijn laatste lesweek te beginnen.

Deze laatste lesweek ben ik drukdrukdruk om ervoor te zorgen dat de kinderen die afscheid nemen hun afscheidsboek mee kunnen nemen, met daarin de werkjes die we tijdens mijn lessen gemaakt hebben. Vandaag was het eerste boek klaar en Louise, assistente van het schoolhoofd, wilde er even eentje laten zien aan de collega's. Prima, ik was best trots op het resultaat dus la ma zien! Komt ze 5 minuten later terug met de mededeling dat het 'goed' is, maar dat er nog wel een instructie bij moet... Ik dacht even haar niet goed begrepen te hebben (we hadden het tenslotte niet over een nieuwe videorecorder of een IKEA bouwpakket). Maar dat bleek niet het geval te zijn: er moest een instructievel in elk boek geplakt worden. Mijn gezicht sprak weer boekdelen blijkbaar want Louise haastte zich om te zeggen dat het boek er echt ge-wel-dig uitzag, maar dat sommige ouders zich misschien afvroegen waarom sommige werkjes zo 'toegetakeld' waren. Ach ja. Natuurlijk. Ik werk in China, waar alles eerst door de juffen bijgekleurd/geverfd/geknipt wordt, zodat alles eruit ziet alsof het in een museum zou kunnen hangen in plaats van op de koelkast. Dus een vel volgeleuterd over de ontwikkeling van kinderen en hoe interessant het is om dit proces in werking te zien (terwijl ik eigenlijk op wilde schrijven: dit is wat uw kind DAADWERKELIJK kan). ZUCHT...

Maar goed, mijn laatste werkdagen zijn in zicht! Voordat ik naar huis ga, ga ik eerst nog even 9 dagen bij komen in de Filippijnen. HEEEERLIJK! Eerste stop is Malapascua Island, waar ik herenigd zal worden met amigo Rubi, die daar duikinstructeur is en me hopelijk zal introduceren aan de threshershark. Daarna vlieg ik naar Palawan, waar ik Sasha oppik om samen nog even een paar daagjes zon, zee en strand te doen voordat ik (na een halve dag tussenstop in Zhuhai) nach Hause vlieg! Lieve lieve lieve allemaal! Tot heeeeeeeeel snel, ik hoop dat jullie er net zoveel naar uitkijken als ik... Ben vorige week al begonnen met pakken. Nu maar hopen dat ik deze keer niet beroofd word en dat de Filippijnse vliegmaatschappij voor de verandering eens geen vertraging heeft (het hoeft van mij niet spannender te worden dan het is...)! Alvast een fijne zomer (ik neem wat zon mee, ben niet bang) en voor de Lucky ones die vakantie hebben: enjoy!!!