Hallo lieve lieve Nederlandse vriendjes! Jaja, daar is ze weer. Na een heerlijke maand Nederland zit ik nu weer op Chinese bodem en lijkt augustus thuis al zo lang geleden. Na 2 dagen lesgeven ben ik alweer in staat een boekwerk formaatje Ikeagids vol te schrijven. Zal het hier ooit normaal worden?? (jaaaa, ik denk dat we hier t antwoord inmiddels wel op weten)

Ik doe even een paar stapjes terug in de tijd. In de laatste episode had ik bijna vakantie, ik zou beginnen aan mijn laatste dag. Ik had besloten die vrijdag niet veel te doen, had popcorn gehaald zodat ik die in alle klassen kon maken, en er moest afscheid genomen worden van baby-collega Kelly.

Vrijdagavond vloog ik vanuit Hongkong naar de Filippijnen, waar ik wonder boven wonder na 15 uur reizen zonder problemen als vertraging of vervelende taxi-gevallen aankwam op Malapascua. Schoenen uit, bikini aan, zand tussen de tenen en relaxen maar! M’n maatje Ruby had een superschattig hutje op het strand voor me geregeld, en ik zat dus meteen in de vakantie modus. Tijdens de lunch kennis gemaakt met De Nieuwe Matties, en the gang was gevormd. Plan de campagne was ’s avonds de locale barkrukken te gaan testen, maar ik haalde het diner niet eens: het nachtje dat ik gemist had eiste zijn tol en dus zocht ik mijn hutje op voor een goeie toer slaap. De schaoj werd later die week ruimschoots ingehaald. Op de Fillies is cola duurder dan rum dus een triple rum coke is het goedkoopste drankje “on the menu”. Maar ik was natuurlijk niet voor de rum coke gekomen: gedoken moest er worden! Rubi nam me mee op 4 duiktripjes en ze waren allevier ge-wel-dig. We spotten verschillende soorten haaien, o.a.3 threshersharks (haaien met een hele lange slingerstaart), dus ik was in m’n nopjes.

Net toen ik het toppunt van relaxatie had bereikt (full-time hangmat-ten) was het weer tijd om te gaan. Samen met Zwitserse Isabella vertrok ik via Cebu naar Manila, alwaar ik na een stop-over door zou vliegen naar Puerto Princesa. ZOU ja, want natuurlijk had mijn AirPhil vlucht vertraging, waardoor ik NATUURLIJK mijn aansluiting miste, ondanks beloftes van het AirPhil personeel in Cebu dat het vliegtuig in Manila ECHT op mij zou wachten (hoe naïef ben ik dat ik dat nog geloofde ook). Ik was dolgraag heel erg boos geworden op de AirPhilmensen, maar de haaien hadden mijn stem opgegeten en dus kon ik alleen maar heel boos fluisteren. Geloof mij, das niet hetzelfde. Gelukkig maar dat boos kijken nog wel ging, en er werden een hotel, shuttle en diner geregeld. Grrr, nou ja dat moet dan maar. Dus de volgende ochtend in alle vroegte alsnog naar PP gevlogen, waar ik na nog eens 6 uur in een shuttlebusje herenigd was met Sasha. De aanhoudende regen mocht de pret niet drukken, we waren op de Fillies, hadden vakantie en er was Veul Voedsel. Vier dagen en vier kilo later moest ik helaas alweer terug. Vanuit PP naar Manila gevolgen waar ik na 1 nachtje terug zou vliegen naar HongKong. Wederom ZOU ja…

Het begon al met spanning en sensatie toen ik aankwam in Manila. Geen enkele taxichauf wilde de kant van mijn hostel op. Dit hostel was namelijk niet in het centrum (leek me ten tijde van boeken een slimme zet, het vreselijke verkeer van downtown Manila in mijn achterhoofd hebbende) en er was een tyfoon op komst dus iedereen wilde snel naar huis. Uiteindelijk een 80-jarig tandenloos exemplaar bereid gekregen mij mee te nemen. Wat hij er niet bij had gezegd was dat hij de weg niet wist en rijden erg spannend vond. Elke 10 meter werd er gestopt, waarna hij zich naar me omdraaide en vroeg “Which way Ma’am?”, dit tot grote irritatie van Ma’am. Na 5 minuten ben ik dus maar recht achter zijn oor gaan zitten, en toeterde ik elke 10 meter in zijn oor RECHTDOOR!!! RECHTDOOR!!! Alsof ik Manila by night, in de stromende regen, op mijn duimpje ken… Na een half uur rijden was de chauf verdwaald en wilde naar huis, mij achterlatend bij een benzinepomp in de middle of nowhere. Nog steeds stromende regen en inmiddels gaf de klok 11 uur ’s avonds aan. Taxi nr 2 weer heel vlug uitgestapt toen deze mij het dubbele wilde berekenen van wat ik zojuist aan Opa Chauf had meegegeven (om het nog spannender te maken had ik natuurlijk bijna gaan geld meer op zak), maar taxi nummer 3 (met 2 gezellige Filippijnse mannen erin) wilde me wel meenemen en zelfs de meter aanzetten. Dat er met die meter geknoeid was bleek al snel, toen de ene meneer zich omdraaide en doodleuk mededeelde dat de teller al op 400 stond. Hahaha, ik kon er bijna om lachen. Lieve meneer, ik HEB geen 400 meer en heb ook geen zin in onderhandelen, dus stop dn ootoo maar, ik LOOP wel naar mijn hostel. Maar dat mocht niet: “Manila by night is dangerous!!!” I know, je kunt zomaar in de taxi komen bij twee snoeshanen die je een poot uit willen draaien. Na eindeloos heen en weer rijden werd het hostel dan toch gevonden, wat ook weer een wonder was gezien het feit dat de tyfoon het licht uit had gedaan en het aardedonker was. Voor de deur werd weer geprobeerd te onderhandelen over een goeie prijs, en om van het gezeur af te zijn heb ik hem uiteindelijk maar mijn nekkussen gegeven (met een beer erop geborduurd, en Happy birthday Janeeke XXX). Briljante zet, nog nooit een taxichauffeur ZO blij gezien.

Het hostel wilde niet opendoen, ook niet na 10 minuten roepen en gillen. Gelukkig namen ze wel op toen ik belde: “Sorry ma’am, no electricity, we’re closed”.. JA DAT DENK IK OOK JA!!! Ik heb GDVD gereserveerd!!! Er werd een kaarsje gehaald en toen kwam er dan toch een meisje naar buiten geschuifeld om de deur voor mij open te doen. Pffff… tyfoon bleek in volle kracht aanwezig, dus het personeel zag het somber in voor mij en mijn ochtend vlucht. Uiteraard amper kunnen slapen, dus in alle vroegte alle pogingen gestaakt en me maar weer naar buiten gewaagd om de tocht richting vliegveld weer te gaan maken. Inmiddels kwam het water tot aan mijn knietjes, dus al wadende me richting Grote Weg begeven waar ik een zwarte taxi zover kreeg me voor een schijntje naar het vliegveld te brengen. Ik vertelde hem natuurlijk pas over dat schijntje toen we al halverwege waren. Dat was één niet zo blije taxichauffeur. Rit naar vliegveld was weer een en al sensatie: wegen stonden blank waardoor de motor regelmatig afsloeg, we zagen amper andere auto’s, maar wel veel brandweer en politie. Maar tegen alle verwachtingen in kwam ik ruimschoots op tijd aan op het vliegveld, en zat ik (met de ergst mogelijke turbulentie) een paar uur later in het vliegtuig naar Hongkong… Poe hee… De tocht was echter nog niet klaar. Vanuit HK met de boot naar Zhuhai, daar alle spullen gepakt, en met de bus naar Guangzhou waar ’s avonds mijn vlucht naar huis ging! Woehoeee!

En zo kwam toch nog alles goed, en had ik een heeeeerlijk maandje thuis. ZOOOO fijn om iedereen na een jaar weer even te zien! En echt wel bijzonder dat iedereen weer tijd vrij maakte om deze wannebe Chinees weer live te moeten aanhoren. Superveel leuke dingen gedaan, paar daagjes naar Terschelling geweest (NL strand bleek OOK mooi!!!), midweek Duitsland (tóch nog even over de grens geweest), erg veel leuke dineetjes, borrels, lunch en thee-dates gehad, en toen het bijna tijd was om te gaan zelfs OOK nog naar een FESTIVAL geweest! Yeah man, wijn, zon en goeie muziek. Maar bovenal natuurlijk heeeeel veel gesocialized met alle lieve vrienden en familieleden. Dat doet dit mens goed! Dus was weer klaar voor China en werk, en dacht zelfs dat ik er weer zin in had. Maar helaas, toen werd het zondagavond… en China zou China niet zijn als er geen verrassing klaar stond voor mij… Hierover volgende keer meer (cliffhanger, cliffhanger!!!)!

Tot snel maar weer lieve allemaal!