Alweer een eeuwigheid geleden beschreef ik de dramatische gebeurtenissen van mijn leventje hier in China. Nu staat er alweer bijna iets groots te gebeuren, en wel mijn vertrek terug naar Nederland. Afhankelijk van wie je het vraagt zal dit beschreven worden als een geweldig vooruitzicht of een naderende ramp. Mijn eigen mening hangt een beetje af van mijn stemming op dat moment. Maar het is een feit: over een kleine vier weken heb ik China vaarwel gezegd! Voordat het zover is nog even een update.   Ter compensatie van het spektakel van de vorige keer is er nu niet heel veel te vermelden. Ook in Zhuhai blijkt het leven gewoon z'n gangetje te kunnen gaan. Op de kindergarten is het elke dag een beetje feest. Alledrie mijn klassen gaan als een trein. Zelfs de nieuwe groep doet het erg goed en heeft zelfs al wat opgepikt uit mijn lessen. Dat komt er in één grote brei uit zodra ik de klas binnenkom. Waar ik in mijn andere twee klassen begroet word met een heel correct “Hello Jahniekaa!”, roepen mijn nieuwe driejarigen me alles toe wat ze zich kunnen herinneren: “Hello class!”, “Show me Jahniekaa!”, “Let me tryyyy!”, “No talking!!!!”, “I’m fine, thank you!” Jaja, de eerste stapjes op de weg die Engels heet zijn gezet. Ik heb nog 3 weken om er wat van te maken... Ook in mijn klas met “grote” kinderen blijft het genieten. Amy cleaninglady, in een vorig leven werkzaam als drilsergeant of dictator, voert elke ochtend de Amy-show op. Kinderen die niet dooreten worden gevoederd, waarbij ik elke keer de neiging voel haar een trechter aan te bieden zodat ze er nóg wat meer noodles in kan douwen. Het komt regelmatig voor dat er schoenen, tassen of stoelen buiten gesmeten worden door Amy. Vandaag was Andy van 5 dwars en zat met de mouwen van zijn trui te spelen. Amy had weer een zeer creatieve oplossing: eerste legde ze een knoop in z’n mouwen en daarna nam ze er een schaar bij, dreigend zijn mouwen af te knippen. Nodeloos te zeggen dat Andy de rest van de les een mak schaap was.   Vorige week was halloween. Eigenlijk werd daar niet aan gedaan, maar de dag van te voren werd ons op de valreep nog even medegedeeld dat er tóch aan gedaan werd. In allerijl dus een soort van konijnenoutfit bij elkaar gegrabbeld (een paar sokken fungeerde als staart-handschoenen) en de make-up kit mee naar school genomen. Want mijn vermoeden bleek juist: ik was de enige in heel Sunjoy die verkleed naar school kwam. Nou ja, samen met Sasha dan, die Minnie Mouse was en daarmee ontzag oogstte van de allerkleinsten, die dachten met De Echte te maken te hebben. Gelukkig hadden sommigen van de oudsten toch een outfit bij zich, dus kon er na een omkleed en schmink sessie alsnog getrick-or-treat worden.. De rest vermaakte zich met mij uitlachen en m’n sokstaart molesteren.   Verder was er laatst inspectie. Door wie en waarom is me nog steeds een raadsel, maar dat de hele school in rep en roer was was duidelijk. Alle Chinese leerkrachten moesten zeven dagen per week aanwezig zijn tot 23.00 uur om de klassen op te ruimen, te versieren, her in te richten, lesplannen te maken en allerlei andere dingen te doen waar normaal niet naar omgekeken wordt. Er werden zelfs nieuwe uniformen besteld voor kindjes én leerkrachten (dit hele circus ging helaas helaas aan mijn neus voorbij). Ik heb een hele dag in een stuip gelegen toen de uniformen binnen waren en gepast moesten worden. Driejarige Jackie (van nature enigszins stevig gebouwd) bleek dezelfde maat te hebben als kleega Candy van 31. BULDER!!!   Ook naast school gaat alles zijn gangetje. Het weer is nog steeds top (hoewel de Chinezen daar anders over denken en jassen, maillots en laag-over-laag-over-laag alweer twee weken het straatbeeld vormen). Ik ga dus nog steeds elke week fietsen en irriteer me hierbij nog steeds aan de Chineesheid die ik onderweg ervaar. Nu het einde in zicht is moet er uiteraard ook gehamsterd worden in de undergroundmarket. Ik voel me een beetje alsof ik weet dat ik binnenkort de woestijn ingestuurd word en nu nog een laatste kans heb om water in te slaan. Dus nu zit ik te overwegen mijn ticket te upgraden zodat ik meer bagage mee naar huis mag nemen... Mijn inboedel en fiets kan ik waarschijnlijk kwijt aan vrienden en ook ben ik alvast begonnen de foto’s van mijn muur te halen. Heerlijk klusje, vooral omdat een deel van het stucwerk mee komt. Dat gaat nog een leuk gesprek worden met de landlady straks. Verder is het afscheidsfeestje al gepland, hoewel Sasha hiernaar blijft verwijzen als “je verlate verjaardagsfeestje”. We zitten nog een beetje in de ontkenningsfase hier... Jaja... nog een goede drie weken werken en ik stap op het vliegtuig, om na een laatste tripje Beijing China toch écht vaarwel te zeggen! Dussss... Nog één episode en jansiegoessolo is niet meer!