Het einde in zicht  

Alweer een eeuwigheid geleden beschreef ik de dramatische gebeurtenissen van mijn leventje hier in China. Nu staat er alweer bijna iets groots te gebeuren, en wel mijn vertrek terug naar Nederland. Afhankelijk van wie je het vraagt zal dit beschreven worden als een geweldig vooruitzicht of een naderende ramp. Mijn eigen mening hangt een beetje af van mijn stemming op dat moment. Maar het is een feit: over een kleine vier weken heb ik China vaarwel gezegd! Voordat het zover is nog even een update.   Ter compensatie van het spektakel van de vorige keer is er nu niet heel veel te vermelden. Ook in Zhuhai blijkt het leven gewoon z'n gangetje te kunnen gaan. Op de kindergarten is het elke dag een beetje feest. Alledrie mijn klassen gaan als een trein. Zelfs de nieuwe groep doet het erg goed en heeft zelfs al wat opgepikt uit mijn lessen. Dat komt er in één grote brei uit zodra ik de klas binnenkom. Waar ik in mijn andere twee klassen begroet word met een heel correct “Hello Jahniekaa!”, roepen mijn nieuwe driejarigen me alles toe wat ze zich kunnen herinneren: “Hello class!”, “Show me Jahniekaa!”, “Let me tryyyy!”, “No talking!!!!”, “I’m fine, thank you!” Jaja, de eerste stapjes op de weg die Engels heet zijn gezet. Ik heb nog 3 weken om er wat van te maken... Ook in mijn klas met “grote” kinderen blijft het genieten. Amy cleaninglady, in een vorig leven werkzaam als drilsergeant of dictator, voert elke ochtend de Amy-show op. Kinderen die niet dooreten worden gevoederd, waarbij ik elke keer de neiging voel haar een trechter aan te bieden zodat ze er nóg wat meer noodles in kan douwen. Het komt regelmatig voor dat er schoenen, tassen of stoelen buiten gesmeten worden door Amy. Vandaag was Andy van 5 dwars en zat met de mouwen van zijn trui te spelen. Amy had weer een zeer creatieve oplossing: eerste legde ze een knoop in z’n mouwen en daarna nam ze er een schaar bij, dreigend zijn mouwen af te knippen. Nodeloos te zeggen dat Andy de rest van de les een mak schaap was.   Vorige week was halloween. Eigenlijk werd daar niet aan gedaan, maar de dag van te voren werd ons op de valreep nog even medegedeeld dat er tóch aan gedaan werd. In allerijl dus een soort van konijnenoutfit bij elkaar gegrabbeld (een paar sokken fungeerde als staart-handschoenen) en de make-up kit mee naar school genomen. Want mijn vermoeden bleek juist: ik was de enige in heel Sunjoy die verkleed naar school kwam. Nou ja, samen met Sasha dan, die Minnie Mouse was en daarmee ontzag oogstte van de allerkleinsten, die dachten met De Echte te maken te hebben. Gelukkig hadden sommigen van de oudsten toch een outfit bij zich, dus kon er na een omkleed en schmink sessie alsnog getrick-or-treat worden.. De rest vermaakte zich met mij uitlachen en m’n sokstaart molesteren.   Verder was er laatst inspectie. Door wie en waarom is me nog steeds een raadsel, maar dat de hele school in rep en roer was was duidelijk. Alle Chinese leerkrachten moesten zeven dagen per week aanwezig zijn tot 23.00 uur om de klassen op te ruimen, te versieren, her in te richten, lesplannen te maken en allerlei andere dingen te doen waar normaal niet naar omgekeken wordt. Er werden zelfs nieuwe uniformen besteld voor kindjes én leerkrachten (dit hele circus ging helaas helaas aan mijn neus voorbij). Ik heb een hele dag in een stuip gelegen toen de uniformen binnen waren en gepast moesten worden. Driejarige Jackie (van nature enigszins stevig gebouwd) bleek dezelfde maat te hebben als kleega Candy van 31. BULDER!!!   Ook naast school gaat alles zijn gangetje. Het weer is nog steeds top (hoewel de Chinezen daar anders over denken en jassen, maillots en laag-over-laag-over-laag alweer twee weken het straatbeeld vormen). Ik ga dus nog steeds elke week fietsen en irriteer me hierbij nog steeds aan de Chineesheid die ik onderweg ervaar. Nu het einde in zicht is moet er uiteraard ook gehamsterd worden in de undergroundmarket. Ik voel me een beetje alsof ik weet dat ik binnenkort de woestijn ingestuurd word en nu nog een laatste kans heb om water in te slaan. Dus nu zit ik te overwegen mijn ticket te upgraden zodat ik meer bagage mee naar huis mag nemen... Mijn inboedel en fiets kan ik waarschijnlijk kwijt aan vrienden en ook ben ik alvast begonnen de foto’s van mijn muur te halen. Heerlijk klusje, vooral omdat een deel van het stucwerk mee komt. Dat gaat nog een leuk gesprek worden met de landlady straks. Verder is het afscheidsfeestje al gepland, hoewel Sasha hiernaar blijft verwijzen als “je verlate verjaardagsfeestje”. We zitten nog een beetje in de ontkenningsfase hier... Jaja... nog een goede drie weken werken en ik stap op het vliegtuig, om na een laatste tripje Beijing China toch écht vaarwel te zeggen! Dussss... Nog één episode en jansiegoessolo is niet meer!

Onthullingen van een beroofde fee

Drie weken in China, het is tijd voor de onthulling van de cliffhanger! In drie weken China gebeurt mij even veel als in drie maanden thuis zo ongeveer, dus om mijn verhaal weer eens niet te lang te maken volgt hier een top 8 van de dramatische gebeurtenissen die mij bezig gehouden hebben sinds mijn aankomst hier. Voor de lezer die na nummers 1 2 en 3 verveeld afhaakt: het is in oplopende volgorde, dus het minst shockerende staat op 1. 1. Zoals ik al gevreesd had was mijn afwezigheid door Het Ongedierte aangegrepen als gouden kans om eindelijk eens onbesnut tekeer te gaan. Nadat ik spinnen en kakkerlakkenlijkjes had verwijderd en dacht veilig te zijn, bleek er een nog ongedefinieerd soort zo inventief te zijn om gaatjes in mijn muur te vreten. De slimmeriken hadden zelfs een spot uitgezocht achter de gordijnen, zodat ik er pas na een halve dag achter kwam. Geen nood, alles in China is slecht voor de gezondheid van al wat leeft, dus een beetje allesreiniger erin gesprayd en daar kwam het aangedreven! Vervolgens de gaatjes dichtgekit met superlijm en bluetack, geen centje pijn. 2. Mijn toilet vertoonde kuren, tot hij totaal niet meer werkte. Er werd helemaal NIETS meer doorgespoeld en de landLady kon pas drie dagen later iemand sturen om dit euvel te verhelpen. Het gezegde "je weet pas wat je hebt als het er niet meer is" bleek hier buitengewoon op zijn plaats. Ik had zelfs nog even heimwee naar mijn hang-wc in yangshuo. 3. Op maandag in de tweede week was ik ook weer klaar voor bijles. Flyer had me telefonisch laten weten dat de bijlessen de eerste week nog niet zouden beginnen, wat ik niet heel erg vond. Na het vreselijke fietstochtje en de gebruikelijke verwensingen aan het adres van mij irriterende Chinezen kwam ik bezweet aan bij de school van Flyer, die mij begroette met het gebruikelijke "hello teacher". Ja, na bijna een jaar bijlessen op zijn school kent hij nog steeds mijn naam niet. Vervolgens vroeg hij me wat ik kwam doen. Um, pardon? Wat bleek: er was ook deze week nog geen les. WAT???? Na een heerlijke conversatie waarin ik vooral heel veel WAT riep en Flyer vooral verontschuldigingen maakte, bleek dat de ouders nog niet hadden geantwoord op zijn mail met de vraag wanneer de bijlessen konden starten. Hij vermoedde dat het iets te maken had met de bouw van een nieuwe privéschool om de hoek... Ik deel dat vermoeden met hem want Flyers school staat op instorten. Had dus wel een klein beetje met hem te doen, maar niet genoeg om gewoon zonder strijd weer terug naar huis te keren, dus kreeg hem eindelijk zover me nog een half uursalaris uit te betalen. Het aantal bijlessen is dus flink afgenomen... 4. Op de vooravond van de eerste schooldag was het sushi-avond bij Sasha. Louise was er ook en die had een bommetje laten vallen door te zeggen dat ze ontslag had genomen van de kindergarten. Dat was dramatisch om ontelbare redenen, de voornaamste toch wel dat mijn op één na beste China-vriendin niet meer aanwezig is om bij te spuien als China me even teveel wordt. 5. Een van de redenen van terugkomst was mijn lieve schattige chinese kleuters, die ik na zes weken afwezigheid echt was gaan missen. Ik was dan ook allesbehalve gelukkig met de mededeling dat ik twee nieuwe klassen zou krijgen. Buiten het feit dat het idioot is omdat ik nog slechts 2 maanden lesgeef voor ik terugga naar NL, was mij voor de vakantie min of meer beloofd (door Louise, oké) dat ik dezelfde drie klassen zou houden. Nu kon ik weer helemaal opnieuw beginnen! En de twee nieuwe klasjes die mij toebedeeld waren, waren ook echt splinternieuw, als in: kindjes die nog nooit een school van binnen hadden gezien, laat staan een niet-Chinese juf. De eerste dag was een DRAMA! Elke klas bevatte 25 nieuwe inimini chineesjes (voor wie denkt: alle Chinezen zijn toch mini, klopt, maar dan heb je ook nog inimini. Deze wezentjes kwamen hooguit tot mijn knie). Meer dan de helft van deze kindjes was zo overstuur dat ze non stop aan het overgeven waren, wat alleen maar erger werd toen ik, grote enge buitenlander, binnenkwam, en de rest van de bende was zo onder de indruk van al het nieuws dat ze als mini tornado'tjes rond aan het vliegen waren. Mijn eerste dag bestond dus uit het ontwijken van hoopjes braaksel en chineesjes uit de gordijnen plukken. Dag twee was een kleine variatie: uit de club tornado hadden een paar peuters beseft dat dit schoolgebeuren niet zomaar een eenmalig iets was, en zij voegden zich dus bij team projectiel overgeven. 6. Behalve de klassen waren ook de leraren opnieuw ingedeeld en mijn maatje Chloe, die geen Engels kon maar met wie ik toch gesprekken kon voeren, was in een andere klas geplaatst. Ook mijn buddy's Amy en Dane (voormalige Burning) waren niet langer met mij: zij waren nog steeds gekoppeld aan mijn oude klas. In plaats daarvan had ik nu een aantal nieuwe collega's, die mij maar streng vonden. "Hoezo moeten kindjes op een stoel zitten als ze eten? Wat is er mis met rondrennen met een lepel in je mond? O, dat kunnen die gordijnen BEST hebben hoor!" etc... 7. Aangezien China niet echt goed is geweest voor mijn haar, en ik me verveelde, besloot ik samen met Louise en Chloe naar de kapper te gaan. Gewapend met een plaatje van een kapsel dat me wel wat leek, was ik (nog steeds dom en naïef na een dik jaar China) ervan overtuigd dat dit niet mis kon gaan. Louise zocht een kapper voor me uit (zo werkt dat hier in de kapsalon, je kiest een kapper waarvan het hoofd je wel aanstaat). Blijkbaar had die van mij OOK sterren geknipt. Tja... Blijkbaar was er daarvan geen één met krullen want het resultaat was om te huilen. Toen ik Louise vroeg of het klopte dat er geen laagjes in zaten terwijl ik daar wel om gevraagd had, werd dit door de sterren-kapper opgevat als: het moet NOG een stukje korter. Boehoehoeeee!!! Uiteindelijk heb ik hem geboden de schaar neer te leggen en mijn hoofd met rust te laten. Hij liet me nog een beetje beteuterd weten dat ik de volgende dag eventueel nog terug mocht komen, als ik het gewassen had. Bedankt! Mijn coupe lijkt erg veel op een kruising van Beatrix en een champignon, en zelfs Louise moest toegeven dat ik iets koninklijks had. Onze shoptrip daarna was dan ook gevuld met Louise die me parels wilde aansmeren en Chloe die de grootste lol had met mij allerlei Chinese gewaden te laten zien met champignons erop geprint (natuuuuuuuurlijk kun je die hier kopen). Ik kon alleen maar verzuchten wat een stomme actie dit was, aangezien het sowieso al niet mijn week was. Want: 8. Op dinsdag kwam ik thuis van het werk, en wilde mijn laptop aanzetten. Hmmm. Waar was dat ding? En m'n iPod was ook al zoek. Het kwartje viel. Er was bij me ingebroken. Wel ja, die hadden we nog niet gehad dit jaar. Eerst fiets. Toen beroving in manilla. En nu dit??? JA HOOR! Grrrrrrrrooooommmm!!! Rest van de avond besteed aan telefoontjes plegen en mensen over de vloer hebben: bewaking, (die het vooral leuk vonden om mijn appartement van binnen te zien en mijn foto's te bekijken) politie (die de hele zaak erg serieus namen en overal vingerafdrukken namen, voetafdrukken opspoorden en met speciale lampen de vloer beschenen. Had er graag foto's van gemaakt maar m'n camera was OOK gejat!!! ), m'n landLady, die overbezorgd was en beloofde zsm een nieuw slot te komen zetten en lieve Louise die zo heerlijk kan vloeken tegen iedereen in het Chinees. De rest van de week dus nogal druk geweest met aangifte doen bij de politie, wat uiteraard weer een hele onderneming was. Na een paar dagen kreeg ik te horen dat ik de bewakers van mijn gebouw om de video moest vragen, want dan kon ik kijken of ik verdachte personen rond het tijdstip van de inbraak zag. Ja, hier is het blijkbaar normaal om ZELF je crime op te lossen. Na drie bezoekjes en anderhalf uur wachten kreeg ik van de hoofdbewaker te horen dat op mysterieuze wijze de videobeelden van het moment supreme niet beschikbaar waren. Wat mij toch te denken geeft... Gelukkig heb ik inmiddels een nieuw superslot en blijk ik ook een alarmsysteem te hebben en een panic button boven mijn bed. Bovendien is mijn Nieuw-Zeelandse buurman erg agressief en heb ik hem beloofd alle potentiële inbrekers door te sluizen. Na regen komt zonneschijn is gelukkig ook op z'n plaats hier. De afwezigheid van Louise op school heeft ook voordelen: niemand kan met ons communiceren want geen hond kan fatsoenlijk Engels, dus hebben Sasha en ik het heft in eigen handen genomen. We hebben één klas geruild, zodat ik weer herenigd ben met mijn doerakken van voormalig rood, en Amy en Dane, die een rondedansje deden met mij toen ik ze het goede nieuws mededeelde. Heerlijk om weer Amy te mogen aanschouwen die als een tiran te keer kan gaan en Dane die werkelijk waar altijd goede zin heeft. Zelfs Ula, de sergeant waarmee ik voorheen in geel werkte en die nu gekoppeld is aan Dane en Amy, is bijgedraaid en heeft Amy's gewoonte gekopieerd om mij te voorzien van lekkere hapjes. Verder heb ik een iPad aangeschaft als vervanging voor mijn oude laptopje. Oké, ik ben nog steeds alle documenten en 3000 van mijn lievelingsliedjes kwijt, maar de iPad maakt veel goed. Hij gaat dan ook overal mee heen. Op school was het al een groot succes! Omdat Sasha bijna jarig is en ik ook wel een opsteker kon gebruiken hebben we een echte Chinese fotoshoot gedaan... Het was geweldig! Mari, Mike de boer en Leco waren allen aanwezig om ons vier verschillende looks te geven: rode loper, Chinese schone, rockchick en fee. Het resultaat?? Hahahahahahahahahahaha!!!!! Laat ik het erop houden dat we de dag van ons leven gehad hebben, de fotograaf volgens sasha met mij wilde trouwen en ik nu weet hoe ik eruit had gezien als ik geboren was met zwarte ogen. Ik had nog één klasje over met nieuw grut, dat uiteraard geen Engelse naam had. Daar kwam de hulp van juf JahNieKa goed van pas. En voor eens was het een voordeel dat mijn sarcasme niet besteed is aan de Chinezen. Het jongetje wat de hele tijd uit de klas wilde ontsnappen noemde ik Harry, naar Harrison Ford in The Fugitive. Het jongetje wat constant andere kindjes aanviel noemde ik Bruce (naar Bruce Lee), of sharky, nadat hij twee kindjes gebeten had. Zijn beste vriendje en side kick werd Lee. Het meisje dat geen boe of bah wilde zeggen noemde ik Sheila nadat mijn collega zei dat ze zo "sheee" was (chenglish voor "shy"). Het meisje dat door haar moeder parelkettingen omkreeg elke dag werd Tiffany. En zo had ik erg veel lol en was het ineens erg gemakkelijk om alle namen te onthouden. Nog één weekje werken en we hebben alweer vakantie! Het originele plan was naar Vietnam te gaan, maar aangezien er nu een nieuwe iPad en camera aangeschaft moesten worden, en ik de helft minder bijles geef, hebben we besloten het low budget te houden en gaan we waarschijnlijk kamperen. Zeer benieuwd hoe dat gaat zijn! Tot de volgende keer maar weer lieve mensen!

Holiday in Holland e.a. verhalen…

Hallo lieve lieve Nederlandse vriendjes! Jaja, daar is ze weer. Na een heerlijke maand Nederland zit ik nu weer op Chinese bodem en lijkt augustus thuis al zo lang geleden. Na 2 dagen lesgeven ben ik alweer in staat een boekwerk formaatje Ikeagids vol te schrijven. Zal het hier ooit normaal worden?? (jaaaa, ik denk dat we hier t antwoord inmiddels wel op weten)

Ik doe even een paar stapjes terug in de tijd. In de laatste episode had ik bijna vakantie, ik zou beginnen aan mijn laatste dag. Ik had besloten die vrijdag niet veel te doen, had popcorn gehaald zodat ik die in alle klassen kon maken, en er moest afscheid genomen worden van baby-collega Kelly.

Vrijdagavond vloog ik vanuit Hongkong naar de Filippijnen, waar ik wonder boven wonder na 15 uur reizen zonder problemen als vertraging of vervelende taxi-gevallen aankwam op Malapascua. Schoenen uit, bikini aan, zand tussen de tenen en relaxen maar! M’n maatje Ruby had een superschattig hutje op het strand voor me geregeld, en ik zat dus meteen in de vakantie modus. Tijdens de lunch kennis gemaakt met De Nieuwe Matties, en the gang was gevormd. Plan de campagne was ’s avonds de locale barkrukken te gaan testen, maar ik haalde het diner niet eens: het nachtje dat ik gemist had eiste zijn tol en dus zocht ik mijn hutje op voor een goeie toer slaap. De schaoj werd later die week ruimschoots ingehaald. Op de Fillies is cola duurder dan rum dus een triple rum coke is het goedkoopste drankje “on the menu”. Maar ik was natuurlijk niet voor de rum coke gekomen: gedoken moest er worden! Rubi nam me mee op 4 duiktripjes en ze waren allevier ge-wel-dig. We spotten verschillende soorten haaien, o.a.3 threshersharks (haaien met een hele lange slingerstaart), dus ik was in m’n nopjes.

Net toen ik het toppunt van relaxatie had bereikt (full-time hangmat-ten) was het weer tijd om te gaan. Samen met Zwitserse Isabella vertrok ik via Cebu naar Manila, alwaar ik na een stop-over door zou vliegen naar Puerto Princesa. ZOU ja, want natuurlijk had mijn AirPhil vlucht vertraging, waardoor ik NATUURLIJK mijn aansluiting miste, ondanks beloftes van het AirPhil personeel in Cebu dat het vliegtuig in Manila ECHT op mij zou wachten (hoe naïef ben ik dat ik dat nog geloofde ook). Ik was dolgraag heel erg boos geworden op de AirPhilmensen, maar de haaien hadden mijn stem opgegeten en dus kon ik alleen maar heel boos fluisteren. Geloof mij, das niet hetzelfde. Gelukkig maar dat boos kijken nog wel ging, en er werden een hotel, shuttle en diner geregeld. Grrr, nou ja dat moet dan maar. Dus de volgende ochtend in alle vroegte alsnog naar PP gevlogen, waar ik na nog eens 6 uur in een shuttlebusje herenigd was met Sasha. De aanhoudende regen mocht de pret niet drukken, we waren op de Fillies, hadden vakantie en er was Veul Voedsel. Vier dagen en vier kilo later moest ik helaas alweer terug. Vanuit PP naar Manila gevolgen waar ik na 1 nachtje terug zou vliegen naar HongKong. Wederom ZOU ja…

Het begon al met spanning en sensatie toen ik aankwam in Manila. Geen enkele taxichauf wilde de kant van mijn hostel op. Dit hostel was namelijk niet in het centrum (leek me ten tijde van boeken een slimme zet, het vreselijke verkeer van downtown Manila in mijn achterhoofd hebbende) en er was een tyfoon op komst dus iedereen wilde snel naar huis. Uiteindelijk een 80-jarig tandenloos exemplaar bereid gekregen mij mee te nemen. Wat hij er niet bij had gezegd was dat hij de weg niet wist en rijden erg spannend vond. Elke 10 meter werd er gestopt, waarna hij zich naar me omdraaide en vroeg “Which way Ma’am?”, dit tot grote irritatie van Ma’am. Na 5 minuten ben ik dus maar recht achter zijn oor gaan zitten, en toeterde ik elke 10 meter in zijn oor RECHTDOOR!!! RECHTDOOR!!! Alsof ik Manila by night, in de stromende regen, op mijn duimpje ken… Na een half uur rijden was de chauf verdwaald en wilde naar huis, mij achterlatend bij een benzinepomp in de middle of nowhere. Nog steeds stromende regen en inmiddels gaf de klok 11 uur ’s avonds aan. Taxi nr 2 weer heel vlug uitgestapt toen deze mij het dubbele wilde berekenen van wat ik zojuist aan Opa Chauf had meegegeven (om het nog spannender te maken had ik natuurlijk bijna gaan geld meer op zak), maar taxi nummer 3 (met 2 gezellige Filippijnse mannen erin) wilde me wel meenemen en zelfs de meter aanzetten. Dat er met die meter geknoeid was bleek al snel, toen de ene meneer zich omdraaide en doodleuk mededeelde dat de teller al op 400 stond. Hahaha, ik kon er bijna om lachen. Lieve meneer, ik HEB geen 400 meer en heb ook geen zin in onderhandelen, dus stop dn ootoo maar, ik LOOP wel naar mijn hostel. Maar dat mocht niet: “Manila by night is dangerous!!!” I know, je kunt zomaar in de taxi komen bij twee snoeshanen die je een poot uit willen draaien. Na eindeloos heen en weer rijden werd het hostel dan toch gevonden, wat ook weer een wonder was gezien het feit dat de tyfoon het licht uit had gedaan en het aardedonker was. Voor de deur werd weer geprobeerd te onderhandelen over een goeie prijs, en om van het gezeur af te zijn heb ik hem uiteindelijk maar mijn nekkussen gegeven (met een beer erop geborduurd, en Happy birthday Janeeke XXX). Briljante zet, nog nooit een taxichauffeur ZO blij gezien.

Het hostel wilde niet opendoen, ook niet na 10 minuten roepen en gillen. Gelukkig namen ze wel op toen ik belde: “Sorry ma’am, no electricity, we’re closed”.. JA DAT DENK IK OOK JA!!! Ik heb GDVD gereserveerd!!! Er werd een kaarsje gehaald en toen kwam er dan toch een meisje naar buiten geschuifeld om de deur voor mij open te doen. Pffff… tyfoon bleek in volle kracht aanwezig, dus het personeel zag het somber in voor mij en mijn ochtend vlucht. Uiteraard amper kunnen slapen, dus in alle vroegte alle pogingen gestaakt en me maar weer naar buiten gewaagd om de tocht richting vliegveld weer te gaan maken. Inmiddels kwam het water tot aan mijn knietjes, dus al wadende me richting Grote Weg begeven waar ik een zwarte taxi zover kreeg me voor een schijntje naar het vliegveld te brengen. Ik vertelde hem natuurlijk pas over dat schijntje toen we al halverwege waren. Dat was één niet zo blije taxichauffeur. Rit naar vliegveld was weer een en al sensatie: wegen stonden blank waardoor de motor regelmatig afsloeg, we zagen amper andere auto’s, maar wel veel brandweer en politie. Maar tegen alle verwachtingen in kwam ik ruimschoots op tijd aan op het vliegveld, en zat ik (met de ergst mogelijke turbulentie) een paar uur later in het vliegtuig naar Hongkong… Poe hee… De tocht was echter nog niet klaar. Vanuit HK met de boot naar Zhuhai, daar alle spullen gepakt, en met de bus naar Guangzhou waar ’s avonds mijn vlucht naar huis ging! Woehoeee!

En zo kwam toch nog alles goed, en had ik een heeeeerlijk maandje thuis. ZOOOO fijn om iedereen na een jaar weer even te zien! En echt wel bijzonder dat iedereen weer tijd vrij maakte om deze wannebe Chinees weer live te moeten aanhoren. Superveel leuke dingen gedaan, paar daagjes naar Terschelling geweest (NL strand bleek OOK mooi!!!), midweek Duitsland (tóch nog even over de grens geweest), erg veel leuke dineetjes, borrels, lunch en thee-dates gehad, en toen het bijna tijd was om te gaan zelfs OOK nog naar een FESTIVAL geweest! Yeah man, wijn, zon en goeie muziek. Maar bovenal natuurlijk heeeeel veel gesocialized met alle lieve vrienden en familieleden. Dat doet dit mens goed! Dus was weer klaar voor China en werk, en dacht zelfs dat ik er weer zin in had. Maar helaas, toen werd het zondagavond… en China zou China niet zijn als er geen verrassing klaar stond voor mij… Hierover volgende keer meer (cliffhanger, cliffhanger!!!)!

Tot snel maar weer lieve allemaal!

Laatste week!!!

Tijd voor mijn voorlopig laatste Chinese bijdrage. De vakantie is namelijk in zicht! En ik ben er aan toe. Niet alleen omdat ik overuren gedraaid heb de afgelopen weken, maar ook omdat ik klaar ben om China even vaarwel te zeggen. Oooo wat gaat het heerlijk zijn om straks weer even in het 'normale' Nederland te zijn, waar niet op straat gespuugd wordt, mensen het fietspad ook daadwerkelijk gebruiken om te fietsen (en dus NIET als parkeerplaats, picknickspot of gewoon hangplek voor Chinese randgroepjongeren) en om de kraan open te draaien en lekker even een grote slurp water te nemen. O nee. Slurpen mag niet want ik ben weer in de beschaving...

Ik hoop van ganser harte dat ik niet al te veel ver-chineesd ben. Uit gesprekken met de westerse mens blijkt wel af en toe dat mijn visie op wat normaal is en wat niet, een pietsje veranderd is het afgelopen jaar. Men moet het mij dan ook maar vergeven als ik me misschien een beetje misdraag de komende tijd... Sasha en ik vonden het bijvoorbeeld heel normaal om onze benen te waxen op het strand. Totaal niet bij nagedacht dat dat in sommige plekken ter wereld nog als raar bestempeld wordt. Fabian, Sasha's wederhelft, trok zijn wenkbrauwen op toen hij hoorde wat we hadden gedaan. O, is dat raar? Hoezo? Ten eerste: de Chinezen weten niet wat we doen (ontharen is een onbekend begrip voor Chinezen), ten tweede: staren doen ze toch wel, wat we ook doen. En ten derde: dit is China! Iedereen doet raar! Op straat pissen is normaal! Luidkeels zingen, gapen, boeren en rochelen ook! (voor mensen die nu enigszins bezorgd worden: wees gerust, ik zal geen van bovenstaande fratsen uithalen in Nederland).

Verder is mijn garderobe ook niet meer wat hij geweest is. Ik heb inmiddels een knalroze parachutebroek bestempeld tot lievelingskledingstuk, heb zilveren glitterschoenen aangeschaft (oké, in Nederland had ik gouden, maar deze zijn nog net wat blitser) en nog even en ik koop, net als de echte Chinees, een trui met konijnenoren en een staart. Sasha was al zover dat ze in een tutu naar school ging (maar die loopt enkele jaren voor op mij).

Maar ondanks alle rare gewoontes van dit land ga ik het missen. De lieve kindjes en collega's op school, die altijd weer goed zijn om een lach op mijn gezicht te brengen:

- Minimensje Marco, van net 2, die nog niet helemaal snapt wat er allemaal gebeurt in de klas (en steeds als ik vraag 'Who wants to try?' als hardste roept: 'Mammy TRY!!!' in plaats van 'Let me try'), en Venice, ook 2, die me elke ochtend in het Chinees toevertrouwd: 'Als ik later groot ben word ik net zo mooi als jij!'

-Mijn zesjarigen, die af en toe helemaal in de war raken van al het Engels dat ik erin pomp en dus dingen uitkramen als 'I feel cucumber today!!!!'

- De gesprekken met mijn collega's: collega Kelly die 's morgen op me af komt gerend, al roepend 'Janneke, Janneke!!! Tomorrow I go sleeping, and you Chinese, SOOO good!' Mijn Chenglish is inmiddels beter dan mijn Engels dus ik weet precies wat ze bedoelt ('Janneke, Janneke, afgelopen nacht heb ik over jou gedroomd, en je kon ineens supergoed Chinees!'). En collega Candy die haar zoontje voor het eerst naar de kindergarten brengt, uiteraard heeft het hummeltje nog geen Engelse naam dus mag ik weer helpen. Candy had zelf ook al wat bedacht. Zijn Chinese naam betekent namelijk 'Little King' en dat leek haar wel geschikt. Gelukkig wilde ze van me aannemen dat het niet haar beste idee was, dus nu heet hij Wayne.

De tijd ging de laatste weken ineens supersnel, en ik realiseerde me dat ik nog een weekendje Yangshuo moest plannen. Dit gebeurde dus afgelopen weekend. Een buskaartje kopen was weer een hele onderneming, gelukkig kwam dit uiteindelijk goed. Ik nam wederom de sleeper-bus die me in theorie in 8-9 uur naar Yangshuo zou brengen. Nahaha, natuurlijk duurde het langer dus kwam ik rond middernacht aan. Steve zou de sleutel van zijn guesthouse voor me verstoppen zodat ik mezelf kon binnenlaten, dus na een rondje hallo's (en een rondje shotjes met de Yangshuo-maten) streek ik neer in de countryside. ZUUUUCHT, heerlijk! Geen auto's en zo...

Weer een lekker weekendje gehad, gevuld met fietstochtjes (re-cyclen, zoals Chinese ex-collega Julie het blijft noemen), reunietjes her en der, heeeerlijk eten en de vaste Chinese zwemsessie (oooo wat was het toch weer lachen). En toen de nachtbus weer terug, waar het bed nog kleiner was dan op de heenweg en de bus er nog langer over deed, zodat ik gebroken thuis aankwam om 5.30 en meteen HALLEKIEDEE weer door mocht naar de kindergarten om mijn laatste lesweek te beginnen.

Deze laatste lesweek ben ik drukdrukdruk om ervoor te zorgen dat de kinderen die afscheid nemen hun afscheidsboek mee kunnen nemen, met daarin de werkjes die we tijdens mijn lessen gemaakt hebben. Vandaag was het eerste boek klaar en Louise, assistente van het schoolhoofd, wilde er even eentje laten zien aan de collega's. Prima, ik was best trots op het resultaat dus la ma zien! Komt ze 5 minuten later terug met de mededeling dat het 'goed' is, maar dat er nog wel een instructie bij moet... Ik dacht even haar niet goed begrepen te hebben (we hadden het tenslotte niet over een nieuwe videorecorder of een IKEA bouwpakket). Maar dat bleek niet het geval te zijn: er moest een instructievel in elk boek geplakt worden. Mijn gezicht sprak weer boekdelen blijkbaar want Louise haastte zich om te zeggen dat het boek er echt ge-wel-dig uitzag, maar dat sommige ouders zich misschien afvroegen waarom sommige werkjes zo 'toegetakeld' waren. Ach ja. Natuurlijk. Ik werk in China, waar alles eerst door de juffen bijgekleurd/geverfd/geknipt wordt, zodat alles eruit ziet alsof het in een museum zou kunnen hangen in plaats van op de koelkast. Dus een vel volgeleuterd over de ontwikkeling van kinderen en hoe interessant het is om dit proces in werking te zien (terwijl ik eigenlijk op wilde schrijven: dit is wat uw kind DAADWERKELIJK kan). ZUCHT...

Maar goed, mijn laatste werkdagen zijn in zicht! Voordat ik naar huis ga, ga ik eerst nog even 9 dagen bij komen in de Filippijnen. HEEEERLIJK! Eerste stop is Malapascua Island, waar ik herenigd zal worden met amigo Rubi, die daar duikinstructeur is en me hopelijk zal introduceren aan de threshershark. Daarna vlieg ik naar Palawan, waar ik Sasha oppik om samen nog even een paar daagjes zon, zee en strand te doen voordat ik (na een halve dag tussenstop in Zhuhai) nach Hause vlieg! Lieve lieve lieve allemaal! Tot heeeeeeeeel snel, ik hoop dat jullie er net zoveel naar uitkijken als ik... Ben vorige week al begonnen met pakken. Nu maar hopen dat ik deze keer niet beroofd word en dat de Filippijnse vliegmaatschappij voor de verandering eens geen vertraging heeft (het hoeft van mij niet spannender te worden dan het is...)! Alvast een fijne zomer (ik neem wat zon mee, ben niet bang) en voor de Lucky ones die vakantie hebben: enjoy!!!

Friends and Family

En toen was het alweer bijna juli! In tegenstelling tot de vorige keer heb ik nu niet gewacht met Een Nieuw Verhaal omdat ik niks te melden had, maar omdat ik geen tijd had. Tot een week of drie geleden dacht ik dat ik een fulltime baan had. FOUT, juf Janneke! Net als in de gemiddelde bus in Azië kan er altijd nog meer bij. LUISTERT:

Juni begon normaal. Sasha was terug van vakantie dus we konden weer onbesnut shoppen in de underground market (o.a. een roze met zwarte bril gekocht die ik welgeteld 1 keer droeg. Ik kreeg er namelijk roze oren van). Verder van de cheesecake shop onze favoriete hang-out gemaakt in de pauze, nu het kwik nog steeds stijgt willen we echt niet meer buiten komen tussen de middag. Alles was dus normaal!

Tot het noodlot toesloeg. Sasha kwam maandag niet op school en belde me 's avonds op: ze was naar het ziekenhuis geweest omdat ze zich niet goed voelde en volgens de Chinese dokters was ze op sterven na dood. Sasha had dus per direct een ticket naar huis (= Canada) geboekt om zich daar eens even goed binnenstebuiten te laten keren. Ze zou de volgende dag vertrekken... Boehoehoeee!!! M'n maatje ziek en afgevoerd!!!

Uiteraard moesten haar klassen opgevangen worden. Gelukkig is daar joker Janneke, van alle markten thuis en multi inzetbaar. Aangezien ik die klassen al een tijdje had opgevangen tijdens Sasha's vakantie, was ik de Sjaak... Uiteindelijk toch maar akkoord gegaan, onder voorwaarde dat er nog een dikke schep op m'n salaris werd gedaan. Dat was een deal, dus mijn huidige schema bestaat uit 5 klassen lesgeven ipv de 2 waar ik oorspronkelijk voor aangenomen was. Ook heb ik Sasha's donderdagavond klas overgenomen.

Deze overvolle agenda resteert er in dat ik tijdens mijn lunchpauze knock out ga en ruim 2,5 uur slaap. Heb de cheesecake shop al even niet meer van binnen gezien. Maar het einde is in zicht! Nog een week of 5 en dan is het gedaan en heb ik VAKANTIE IN NEDERLAND!

Ik geef nu dagelijks les in de klas van Volcano, mijn 'mannelijke' Chinese collega. Hij zou erg goed Engels moeten kunnen omdat hij daarin afgestudeerd is, maar dat blijkt elke dag weer een tegenvaller. Als ik bij een spelletje aan de kinderen vraag hun ogen dicht te doen, kan ik altijd op Volcano's hulp rekenen: 'Close your hands everyone!' Mijn correctie (Volcano, het is EYES, niet HANDS) blijkt de zaak alleen nog maar erger te maken: 'Everyone, close your ass!'.

Sasha blijkt overigens kerngezond te zijn... Lang leve de Chinese dokter! Hopelijk komt ze voor het einde van het schooljaar terug zodat we er met een goede knal een einde aan kunnen maken. Ook collega Boris, de Macedoniër, gaat me verlaten. School weet nog van niks, maar hij vertrouwde me van de week toe, onder het genot van een gin-tonic in de Irish Pub, dat hij ging trouwen dus binnen 2 weken naar huis zou vliegen. Wel ja. Laat mij maar allemaal in de steek!

Twee weken geleden kreeg ik bezoek van mijn oom en tante. Ooo en dat was zo leuk (en niet alleen omdat ze een koffer vol met chocolade, pastasaus en tomatensoep hadden meegenomen). Ik liet ze alle highlights van Zhuhai zien (inclusief de cheesecake shop en de undergroundmarket), we gingen tea-tasten (en proefden de lekkerste en duurste Jasmijnthee die ik ooit gehad heb) en uiteraard gingen ze mee naar school om mij in actie te zien. De kinderen en juffen vonden het allemaal even geweldig en vonden deze bezoekers (en de meegebrachte spekken) erg interessant. Na 2,5 dag vertrokken ze weer, en kon ik me klaar gaan maken voor mijn weekendje weg.

Ik had namelijk behoefte aan een verzetje en was uitgenodigd in Chengdu. Door 3 kerels (eentje Iers, eentje Canadees en eentje Amerikaans)... Jajaja, nu klinkt dat allemaal veel spannender dan het was. Ik had deze mannen leren kennen in Yangshuo en contact gehouden, en nu ging er eentje verhuizen van Wuhan naar Chengdu en moest dat uiteraard gevierd worden! Zo gezegd zo gedaan, ik nam het vliegtuig op vrijdag (wat nog bijna niet doorging door overstromingen), en kwam tegen de avond aan in Chengdu. Ooo en daar was het toch zo leuk! Mijn nieuwe roze koffer en ik zagen het meteen helemaal zitten. We logeerden in Andrews appartement met z'n allen en het fijne was dat die ook de toruguide uit zou gaan hangen. Kijk, daar hou ik van!

Op vrijdagavond deden we het nog even rustig aan en verkenden we Chengdu-centrum te voet. We aten hot-pot (de pittige lokale delicatesse) en namen 's avonds nog een drankje in barstreet. Zaterdagochtend moesten we voor dag en dauw op om met de buspanda's te gaan bekijken, wat een uur buiten het centrum lag. Ik had me hier niet al teveel van voorgesteld, dacht dat de Chinezen dit vast weer in één of ander toeristisch circus hadden veranderd inclusief panda's die op de maat van Lady Gaga een limbo act weggaven, maar dat bleek allemaal reuze mee te vallen! Het reservaat was ruim opgezet en de panda's zagen er gezond uit. Na een halve dag rondlopen hadden we alles wel gezien en namen we de bus weer terug.

's Middags stond er een Chinese opera op het programma, en Andy had zelfs een variant gevonden waarbij we gratis naar binnen mochten. Nu bleek al na een half uur waarom het gratis was... Chinese zang heeft mij nooit echt goed in de oren geklonken, en daar bleek deze uitvoering geen verandering in te kunnen brengen. Ook hadden ze en soort van Chinese cabaret-knakker gestrikt, die met twee houten stokjes wat zat te tikken en ondertussen Chinese grappen vertelde (denk ik. Er was overigens niemand die lachte). Ook was er een acrobaten-jongen die een thee-zet act deed, wat dan wel weer leuk was, en een vrouw die met een pop ronddanste (wat blijkbaar heel knap was, want heel China brak de tent af).

Na dit fiasco konden we allemaal opgeveegd worden, dus na een heerlijk diner (Tex Mex! Inclusief sangria!!!) leek het ons een goed idee om naar de homobar te gaan om Canadese Camden aan een Chinese one night stand te helpen. Ik had de tijd van mijn leven, en ontdekte dat de Chinese homo nog banger voor mij is dan de Chinese hetero-man. Ik droeg dan ook weinig bij aan Camdens kans op succes. Uiteindelijk had hij dan toch bijna beet, maar meer dan een telefoonnummer zat er niet in. Helaas! Zonder Chinees dus maar de taxi naar huis genomen. Zondagochtend stond er weer een toeristische activiteit op het programma: de Giant Boeddha. Ook hiervoor moesten we een hele tijd in de bus, maar het bleek de moeite waard. De mega grote boeddha was het bezichtigen waard (en dat dachten met ons meer Chinezen). Ik post hopelijk later de mooiste kiekskes!

De laatste dag regende het en dus begaven we ons naar De Bar (Hoooooters!!) om daar ons verdriet van het einde van dit weekend te verdrinken. Camdens date kwam nog wel opdagen, en die werd volgens mij een beetje nerveus in deze vreemde omgeving, dus terwijl wij ons verplaatsten naar de Chinese straat-bar, gingen hij en Camden alsnog op romantische date. Wij hadden het op straat nog zo goed naar onze zin dat we bijna het vliegtuig misten (en de stewardess nogal pinnig reageerde toen ik vroeg of ik geen raamstoel kon krijgen: 'NEE, je hebt de LAATSTE stoel!'). In noodweer ook weer vertrokken, gelukkig niet neergestort zodat ik na welgeteld 3 uurtjes slaap weer aan mijn lesmarathon kon beginnen. Leve het leven!

China's next topmodel

Het is een schandalig lange tijd geleden dat er een verhaal door mij geproduceerd is, dus laat ik deze warme woensdagavond eens nuttig benutten. De reden van mijn pauze was niet een gebrek aan tijd of zin, maar een gebrek aan verhaal. Ik wil mijn publiek natuurlijk wel trakteren op iets leuks! En aangezien goei werk ook in China tijd nodig heeft...

De afgelopen weken zijn vooral gedomineerd door werk. Gelukkig is geen dag hetzelfde... Er gaat geen dag voorbij zonder dat er iets raars, Chinezigs gebeurt. Even de hoogtepunten van de afgelopen weken:

- Er werd een brandoefening gehouden op school. Tijdens mijn les in de babyclass kwam één van de collega's me vertellen dat ik voort moest maken want om 10.30 moest ik klaar staan met alle 25 baby's. Waarvoor? Oo. Uhmm. Ja. (dat was het antwoord). Het was mij een groot raadsel wat er nu toch weer ging gebeuren, vooral toen alle tweejarigen een nat lapje aangereikt kregen dat ze mee naar buiten moesten nemen. Vervolgens moesten we ze opstellen in tweetallen, en er werd geprobeerd alle baby's zover te krijgen het lapje voor hun gezicht te houden. Nu begon mij iets te dagen. Brandoefening? Mijn gebarentaal werd begrepen en ik had het bij het juiste eind. De kids zagen het uiteraard niet zitten om het lapje voor hun gezicht te houden en begonnen elkaar er mee om de oren te slaan. Dolkomische situatie als je het mij vraagt (wat uiteraard weer niet gebeurde), maar ik had ook zin om met dingen te gooien na een kleine 20 minuten in de 35 graden te moeten wachten tot we met de hele colonne naar de parkeerplaats konden marcheren, om daar na anderhalve minuut weer weg te moeten. Op de binnenplaats van de school moesten we ons wederom opstellen en kwam de meneer van de brandweer iets vertellen. Daarna deed de directrice nog een woordje (van nog eens 20 minuten) en toen was het voorbij. Geweldig, zo'n brandoefening. Leuk detail dat de meeste juffen voor de gelegenheid hun kindjes helemaal omgekleed hadden zodat ze er piekfijn uitzagen tijdens deze 'reddingsactie'. Ik hoop bij God dat het niet ooit echt zover komt... Gelukkig weet iedereen nu wel wie het commando over de natte lapjes voert en dat er wel degelijk mensen zijn die langer van stof zijn dan de directrice (de brandweerman wist van geen ophouden).

- De fashionshow! Dit spektakel moet officieel nog plaatsvinden (a.s. vrijdagavond), maar dat mag de pret niet drukken. Al weken zijn moeders en juffen druk in de weer om van kosteloos materiaal outfits te maken voor hun hummeltjes. Vrijdagavond worden die geshowd op een echte catwalk. Voor deze gelegenheid moet natuurlijk geoefend worden in de klas. Het is weer eens tenenkrommend om dit aan te zien. De dril-sergeanten in de klas hebben de tijd van hun leven om alle kinderen zover te krijgen op de maat van de muziek (er is gekozen voor het buitengewoon passende 'My Hump' van de Blackeyed Peas... ) heen en weer te marcheren. Ook is er aan het einde van de avond een 'artshow' waarin kunst (gemaakt door de kinderen) getoond wordt. Leuk initiatief! Jammer dat alles in werkelijkheid niet gemaakt is door de kinderen, maar door de juffen, die zich uit de naad werken om de prachtigste knutselwerken te produceren. Lesgeven wordt dus weer even op een laag pitje gezet, maar goed dat er een tv en dvd-speler zijn...

- Omdat collega Sasha op vakantie was heb ik haar klassen anderhalve week overgenomen. Geweldig! Haar kinderen zijn iets ouder dan die van mij, zo'n zes jaar, dus je kunt er bijna een gesprek mee voeren. De uitdaging bestaat vooral uit het ontrafelen van de slierten Engels-Chinees die geproduceerd worden. Eén van de kinderen wilde mij vertellen wat er zoal in de badkamer gebeurt. Met een stalen gezicht bleef hij 'Wash your teacher' herhalen. Ahaa, na de ondertiteling te hebben aangezet bleek hij het over 't-shirt' te hebben. T-shirt wassen bleek ik na elke les in die klassen wel te moeten doen. De kinderen werden aan het einde van elke les erg aanhankelijk en vonden het fijn om hun verhitte gezicht in mijn t-shirt te begraven.

Maar mijn 'finest moment' was toch wel vorige week. Eén van de moeders van Sasha's klas sprak me na school aan. Of ze me een vraag mocht stellen. Oké... Ze nam me nogal samenzweerderig apart en vroeg me of ik ooit had overwogen om modellenwerk te doen. BULDER! NEE. Nou had zij een winkel en zocht ze een model, en ze dacht dat ik daar wel geschikt voor zou zijn. Nog meer hahahaha. Maar het bleek geen grapje, en ze dacht dat ik gewoon heel bescheiden was toen ik zei dat ik allesbehalve fotogeniek was. Dus zo kwam het dat ik vorige week in mn lunchpauze met haar mee ging naar een winkel alwaar ik drie outfits mocht showen aan een fotograaf (die helemaal echt fotograaf was, inclusief 'Je doet het geWELdig, een beetje meer schouder, ja, houd vast, die lach is PRACHTIG!'). Het fotoshoppen van de foto's daarna was nog wel het leukste (ik weet nu hoe ik eruit gezien zou hebben als ik een neger zou zijn). Mijn armen iets dunner (jaja, de Chinese mens vind mijn zwaai-armen te dik), alle sproeten weggewerkt... En toen radiostilte, de moeder heeft blijkbaar ingezien dat ik gelijk had over mijn vermogen tot poseren, en mijn modellencarrière in China is al over voordat hij goed en wel begonnen was. HE JAMMER, had al bijna m'n baan opgezegd...

Verder ben ik vorige week een weekendje weg geweest, op bezoek bij Chinese vriendin Annie in Shenzhen (grote stad hier niet al te ver vandaan). Annies vriendinnetje ging koken en het was hemels: kip-coca cola (echt waar, kip gemarineerd in de cola). Hierna was het ka-ra-ooooke time (hoeraaaa, cocktails en een microfoon, wat heb je nog meer nodig op een zaterdagavond?). Om 2 uur werden we de bar uitgeveegd en begaf ik me naar mijn dubieuze hotel (waar je volgens mij per uur kon betalen). De gehele zondag werd gespendeerd aan shoppen want het regende maar weer eens (april en mei waren warm en nat!). Ter voorbereiding op de op handen zijnde fotoshoot probeerde ik een Chinese galajurk aan die ik nog bijna kocht ook (zuuucht, helaas, geen idee wanneer ik een rode jurk waarin ik niet kan zitten,lopen, eten of ademhalen aan kan).

En de rest van de tijd heb ik gespendeerd aan wikken en wegen! Wat te doen wat te doen na de zomer... Uiteindelijk een knoop doorgehakt en een (verrassende) beslissing genomen: ik ga na de zomer terug naar China. Eén van de redenen is de zak geld die ik hier verdien als ik blijf tot mijn contract afloopt half november, en een andere is dat ik weer tante word en graag thuis wil zijn tegen de tijd dat het zover is. De toekomstige reisplannen dus maar even in de ijskast gezet. Augustus wordt een vakantie in Nederland en daarna gaan we weer gewoon aan het werk...

Ik hoop dat bij terugkeer in september mijn appartement nog overeind staat. Het wordt namelijk langzaam overgenomen door allerlei beesten. Het begon heel langzaam met een slakken invasie op mijn balkon (20 slakken die daar een beetje rondgleden). Toen bleek dat mijn wasknijpers opgevroten waren door houtworm. Er is een hele groep mieren die zich permanent lijkt te hebben gevestigd in mijn badkamer (ongevoelig voor poetsspul) en zondag, tijdens een skypesessie met Eva, meldde de eerste kakkerlak zich (ik heb hem buitengeschopt. Met mijn slipper. Ik weet het, ik ben een held, en voor wie mij niet gelooft, Eva was mijn getuige op afstand). Maar dat is van later zorg!

Ik hoop dat het lekkere weer in Nederland nog een tijd doorzet (in ieder geval tot augustus, dat zou toch leuk zijn)! Geniet ervan allemaal!

Liefs van miss China

Jaaa Koreaaaaaaaa!!!!!!!!

Hoeraaaaa, het is zomer! Het grootste deel van de tijd dan (vandaag effe niet en gisteren ook niet. Hmm. Het is eigenlijk dus helemaal geen zomer). Laat ik de draad even oppakken waar ik hem twee weken geleden heb laten vallen.

Nadat ik m'n oudertjes had uitgezwaaid was het als de wiedeweerga naar huis om de spullen te pakken voor vakantie deel 2: Korea! Na een heeeerlijke reis met taxi, ferry, metro en vliegtuig was het even spannend of ik überhaupt het land in mocht. In het vliegtuig moesten we namelijk een 'quarantaine'lijstje invullen dat zou bepalen of we gezond genoeg bevonden werden om Zuid Korea te mogen enteren. Oei... Het lijstje wilde dat ik vinkjes zette voor vrijwel alle aandoeningen die er genoemd werden (China is me niet in de kouwe kleren gaan zitten). Een beetje gesmokkeld dus, en alleen het vakje voor 'hoesten' een V gegeven, aangezien die echt niet genegeerd kon worden. Gelukkig keek de controlemeneer me amper aan en HOERA! Ik was er dan toch, na 10 uur reizen! Mijn host voor 5 dagen stond me al op te wachten met een tasje met ontbijt (hij had erg goed geluisterd naar Hoe Om Te Gaan Met Jansie om 6 uur 's ochtends), heeeerlijk!

Korea bleek LEUK! Mijn Amerikaanse vrienden aldaar waren erg benieuwd naar mijn oordeel en waren een beetje teleurgesteld dat ik niet meer geshockeerd was door hun tijdelijke woonplaats. Eeej, 9 maanden China en ik vind het volgens mij overal goed om te hebben! Voel me inmiddels echt een soort van survivor-man, zet mij in de jungle met alleen een zakje spijkers en een touw en in no time heb ik een huis gebouwd en een olifant geroosterd. The A-team zou er jaloers op zijn. TJAKKA!!!

Vijf dagen lekker vakantie gevierd, heerlijk gegeten, veel rondgelopen en ook nog kennis gemaakt met de Koreaanse school. Ik mocht met Scottie mee naar zijn school, waar hij al bijna 9 maanden Scotteacher uithing. Superleuk om ook de Koreaanse school van binnen te zien, hoewel ik volgens mij niet echt vrienden gemaakt heb... Het hoofd van de school zette me bijna de school uit toen ik tijdens de lunch het lef had om de rijst in het schaaltje van de soep te doen, en vice versa. Werkelijk waar, al had ik ter plekke in zijn gezicht gespuugd dan had hij niet minder beledigd kunnen zijn. Sorry hoor!

Veel te snel zat ook deze vakantie er weer op. De nachtvlucht naar HongKong beviel bijzonder goed en mijn blijde stemming werd alleen maar beter toen ik de geweldige beslissing nam achterin de bus te gaan zitten, boven de verwarming. Na anderhalf uur stomen mocht ik er dan toch uit: hostel bereikt. Ik werd opgewacht door een hele colonne Indiërs die daar midden in de nacht een beetje stonden te hangen in de hoop iemand hun waar aan te kunnen smeren. Mijn neutrale blik bleek geen effect te hebben en men vroeg mij serieus of ik toevallig behoefte had aan een nieuw kostuum. NATUURLIJK! Het is half 4 's nachts, mijn lichaamstemperatuur heeft al enkele uren geleden het kookpunt bereikt en jullie zien er uit als gezellige jongens, wie zou er nee zeggen tegen dit aanbod?

Uiteindelijk toch mijn privékamer bereikt, formaat meterkast. Maar ik was zo blij als een kind, er stond een bed, er was airco EN een douche. Na enkele uren slapen de stad in om mijn nieuwe Chinese visum te regelen, deze keer gewapend met het adres van een bedrijfje dat mij zou kunnen helpen aan een 6 maanden visum. En ja hoor, voor de verandering ging dit eens gesmeerd. Na een paar uur rondwaden (het stortregende in HongKong) was mijn visum klaar en kon ik naar huis.... Thuis aangekomen had ik nog net tijd om het eerste wasje aan te zetten voor ik alweer op m'n fiets kon stappen: vakantie was voorbij, op naar mijn 'schattige' privéklasje!

En inmiddels zijn we dus alweer 2 weken aan de arbeid. Puh, heb ik werkelijk drie weken vakantie gehad? Op het werk bleek er wel een en ander gebeurd. Collega Vicky bleek zwanger van haar vriend (maar dat weet ik officieel nog niet, dit is namelijk Een Schandaal. Nog erger bijna dan als 30 jarige buitenlandse ongetrouwd en vrijgezel in China wonen), dus er moest in allerijl getrouwd worden. Afgelopen zaterdag was de bruiloft en ik mocht ook komen. HA, leuk! Een fistje! Voor de gelegenheid mijn trouwjurk maar weer uit de mottenballen gehaald en hakken aangeschaft in de underground market. Bij binnenkomst in het trouw-hotel, draaide ik bijna om, in de veronderstelling het verkeerde feest gecrasht te hebben. Maar de bruid gilde luidkeels 'Jaaahhhnieeeekaaaaa!!!' en bleek mij dus te kennen. HUH??? Was dit glitterende, elfachtige wezen echt dezelfde persoon als mijn 'Geef ACHT' schreeuwende collega, die ik nog nooit betrapt had op een vleugje make-up of zelfs maar iets wat leek op een frutsel of froezel?? Ja dus. Ik keek mijn ogen uit. De gehele avond werden er foto's getoond die in de week voorafgaand aan de bruiloft genomen waren. Zo'n 5000. Ik overdrijf weer eens niet. Vicky en Steel (ja, haar partner) in zo'n 30 verschillende outfits op 30 verschillende locaties.

Buiten foto's kijken moest er vooral veel gegeten worden. Mooi, daar ben ik goed in. Het eten werd weer een luid schransfestijn. Er werden zo'n 12 verschillende gerechten geserveerd, en het pronkstuk was toch wel de geroosterde big (met kers-oogjes). Nadat de laatste schalen op de tafels gezet waren was het een kwestie van zo snel mogelijk zoveel mogelijk voedsel naar binnen schuiven, om daarna (nog luidkeels smakkend) weer te kunnen vertrekken. Sasha en ik vermaakten ons nog een tijdje met het maken van een eigen fotoshoot, inclusief rode loper moment.

Naast een bruiloft moest er helaas ook afscheid genomen worden van mijn lieve collega Anna, die in Amerika zou gaan studeren (voor Chinezen zo ongeveer het hoogst haalbare, naast het baren van een zoon). Afscheidsfeestjes zijn totaal onbekend hier, dus organiseerde ik in de haast nog een afscheidsmiddagje waarin ik de tweejarigen met lippenstift behandelde en Anna kusjes liet geven.

O, en dan zou ik nog bijna vergeten dat ik, na wekenlang discussiëren (ben echt een ster hierin tegenwoordig), EINDELIJK een loonsverhoging heb gekregen. Maar dat mag ik eigenlijk tegen niemand zeggen, want dan komen de andere buitenlandse collega's klagen... Nou ja, kans is klein dat die mijn blog lezen dus ik durf het wel aan om het hier te vermelden. Reden van de discussie was dat ik een bijna Billy-achtig fenomeen waarnam waarin er steeds langzaam meer op mijn bordje geschoven werd, zonder dat hier iets tegenover werd gezet. Assistente Louise kon me uiteindelijk melden dat HET erdoor was en dat ik nu blijkbaar één van de bestbetaalde buitenlandse leerkrachten in Zhuhai ben. Of ik dat moet geloven is een tweede, maar toch geschikt van haar!

Dat neemt niet weg dat ik aan het aftellen ben geslagen. Nog een dikke 3 maanden en het is exit China... Terug naar NL! En ik jok niet als ik zeg dat ik hier naar uitkijk. IK MIS JULLIE!!!! Dus, houd de agenda's vrij, in de zomer ben ik er weer en ik wil geëntertaind worden... Tot die tijd doe ik mijn best jullie nog te vermaken met mijn streken in China!

DAAAAG!

Backpacken met pa en ma!

ZO dat is weer een tijd geleden! De afgelopen twee weken heb ik mogen genieten van mijn ouders. En zoals de trouwe lezer inmiddels gewend is, belooft ook dit verhaal weer enige spanning en sensatie te brengen...

Het begon al op weg naar het vliegveld. Ik zou de bus naar Guangzhou nemen en vanaf daar naar Beijing vliegen. China inmiddels een beetje kennende had ik de tijd wat ruim genomen. Dat was maar goed ook. Ondanks het vroege tijdstip,bleek het namelijk de godganse weg spits te zijn. Toen we dan EINDELIJK Guangzhou naderden, speelde de chauf het klaar de afslag vliegveld te missen. En helaas werkt het hier niet zo dat je dan gewoon 1,5 km verder de volgende afslag neemt, NEE, wij belandden bijna met bus en al in Beijing. Tenminste, dat vermoed ik, want ik was de enige niet-Chinees in de bus en niemand sprak een letter over-de-grens, dus het was van mijn kant een beetje gissen. De volgende afslag, 40 km verder, was afgesloten door een ongeluk (NATUURLIJK). Ik had pa al bijna gesmst met de mededeling dat het voorbestemd was dat ik mijn vlucht zou missen, maar gelukkig, door de halsbrekende toeren van de chauffeur (opgezweept door 30 piswoeste Chinezen) mocht ik nog net mee.

Het weerzien was zo leuk! We namen een taxi naar het hostel, want ja, ik had mijn ouders zo ver gekregen om Mijn Manier van reizen een beetje te proberen, dus slapen in een hostel. En ondanks de kleine kamer (en de beregezellige aangrenzende badkamer, met glazen wand zodat we tijdens het douchen naar elkaar konden zwaaien) bleek het een succes. Moeders had al na twee dagen email-adressen uitgewisseld met 2 Argentijnen om Facebookfriends te worden. En Beijing was leuk-leuk-leuk (en KOUD... winters inclusief SNEEUW)! We bezochten een aantal toeristische trekpleisters zoals het plein van de hemelse vrede, the Forbidden City, the Summer Palace en uiteraard de muur. De tocht naar de muur organiseerden we zelf, met een briefje met busnummers erop, uitgereikt door onze Argentijnse amigo's. En ja hoor, na een dik uur metro en bussen kwam de muur in zicht en moesten we overstappen op een ander vervoermiddel. Mamsielief liet zich hier van haar beste kant zien en zat al bij een wildvreemde kerel in de auto zodra ze het woordje 'muur' hoorde. Het bleek gelukkig allemaal in orde en onze wildvreemde taximan bleek erg begaan met ons lot. Hij wachtte in zijn auto op ons, zodat hij ons na de tocht (zuhuhucht, zo mooi) weer hoogstpersoonlijk op de juiste bus kon zetten. We hadden een geweldige dag, en de zon liet zich zelfs zien!

Ook bleek het goed van het eten en drinken. Na een paar maaltijden kregen beide ouders het eten met stokjes al enigszins onder de knie en kon er Pekingeend gegeten worden. De snackjes van de straatmarkt (zeester en schorpioen op een stokje) lieten we nog maar even links liggen...

Het was tijd voor de volgende stad: Xi'An, waar we wederom in een hostel verbleven. We bezochten het terracotta leger, de moslimwijk en shopten souvenirs. Het hostel bleek ook hier goed te bevallen, en terwijl moeders de kat probeerde te hypnotiseren en met de hostelhond knuffelde, ging vader Leo de discussie aan met de waterpijp-rokende vaste klanten van de hostelbar. Alleen hoorden we om 12 uur 's nachts dat dit niet de hostelbar was, die bleek zich een verdieping lager te bevinden. Terwijl de ouders zich klaar maakten voor de nacht ging ik voor één drankje (jaaa, vooruit dan) met de waterpijp rokers mee naar de echte bar. Ik werd er gewoon een beetje nerveus van: een bar, met muziek en andere mensen en drank, OE, dat was alweer even geleden! Gelukkig bleek ik het truucje niet verleerd. Na een paar gintonicjes besloot ik ook maar te gaan. Alleen bleek de ene waterpijp-roker ineens besloten te hebben dat er vast wel meer te halen viel en dat het leuke gesprek VAST een voorbode was op een langbloeiende relatie, eindigend in een huwelijk en dergelijke ongein. SHIT, heb ik weer. Me eindelijk toch nog uit de voeten kunnen maken. Maar helaas, nadat ik mijn pyama al aan had en net m'n bed in wilde stappen werd er nogal luid op onze deur gebonkt. Negeren bleek niet te helpen. Pa was hier niet al te blij mee, dus ik m'n bed maar weer uit, deur op een kier en daar stond Romeo-in-spé, of dat hij dan toch op z'n minst m'n emailadres mocht hebben. GRRR, vaders grote ski-jack aan en op blote voeten mee de gang op om dit af te handelen. Maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan... Op weg naar huis had hij namelijk bedacht dat ik waarschijnlijk nog een beetje meer overtuigd moest worden, en hij had een gedicht voor me geschreven, dat luidkeels voorgedragen werd. Sussen bleek niet te helpen, ik moest t hele gedicht (volgens mij ging het over de wolken) uitzitten totdat daar redder in nood vader Leo was, die als een dolle stier de slaapkamer uit kwam stormen, haar in een vogelnestje, al roepende 'HET IS HALF VIJF!!!!! DIT IS NIET MEER LEUK!!!' Ik was het hier roerend mee eens , en gelukkig had de tirade ook effect op Romeo, die zich uitputte in verontschuldigingen en zich uit de voeten maakte.

Na een ERG kort nachtje waren we dan ook alledrie klaar om Xi'An te verlaten. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. De taxichauffeur die we vonden had net z'n rijbewijs en vond het reuze spannend om he-le-maal naar het vliegveld te rijden. Tel daarbij op dat er demonstraties waren en natuurlijk markt en allerlei andere wegversperringen, waardoor hij helemaal niet meer wist hoe hij het had. Gelukkig ken ik overal de weg en kwamen we nog op tijd aan. Op naar Yangshuo!

Alles verliep hierna soepeltjes, en na een dagje reizen waren we dan toch in het paradijs beland, waar we incheckten in Steve's guesthouse, in de countryside. Het was er zo lekker stil! En mooi en schoon en het eten was weer heerlijk (behalve dan de eerste avond, toen het restaurant het klaar speelde ons witte tomatensoep te serveren. EEEJ, das nie goed he???!!!!). Ooo wat was het toch fijn! Ik kreeg er gewoon een beetje natte oogjes van. Ondanks dat er veel vriendjes het paradijs na mij verlaten hadden, waren er toch nog veel lieve mensen achter gebleven met wie mijn ouders het ook goed konden vinden. We gingen uit eten met John Applehead van de voormalige anti-Billy-beweging en zijn vrouw Diana en baby Chloe, we maakten dumplings met de Chinese vriendjes in de school en EINDELIJK kon ik ook weer aanvallen op de beste Apple pie in Yangshuo. Billy kokosnoot (jajaja, mijn voormalige baas) had ook lucht gekregen van ons bezoek en had bedacht dat hij ons wel mee uit eten kon nemen. HE wat jammer dat we net al plannen hadden! ZO aardig van hem! Behalve Billy zag ik gelukkig ook al mijn lieve vrienden weer terug en ging ik op bezoek bij mijn ex-studenten die me een luid applaus gaven toen ik binnenkwam. Hartverwarmend!

Behalve veel eten en drinken moest er ook gesightseed worden! We gingen samen met de voltallige staf van school fietsen, en beklommen daarna samen met Chrystal Moon Hill. Maar dat deden we niet op de toeristische manier. Chrystal kende een vrouwtje die ons voor een fractie van de toegangsprijs (2 hele euro's) door de bosjes ook wel Moon Hill op kon krijgen. Moeders kreeg de slappe lach toen ze halverwege te horen kreeg toch echt stil te moeten zijn, want de bewakers mochten ons niet horen of zien. Eind goed al goed, niemand brak een been of werd opgepakt. De laatste dag gingen we met mijn allerliefste China-vriendin Julie naar de local markt in Fuli zodat paps wat plantzaadjes in kon slaan. En toen was het alweer tijd om het paradijs te verlaten! We namen de nachtbus naar Zhuhai, en nadat we ons in onze bedjes formaat postzegel hadden gevouwen konden we zelfs nog een beetje slapen. In Zhuhai hadden we een krappe 2 dagen, die we doorbrachten zoals ik dat meestal doe: shoppend, etend en in de kapsalon. Ma en ik lieten ons haar wassen en namen een manicure en pedicure. Op de allerlaatste dag bezochten we mijn school, waar iedereen door het dolle heen was om Mijn Ouders te leren kennen. De kindjes deden hun uiterste best om hun volledige Engelse liedjes repertoire ten gehore te brengen, in ruil voor een Nederlands snoepje... En hierna was het alweer tijd om afscheid te nemen! Alle spulllen gepakt en op naar de bus. Daaag lieve oudertjes! Tot over 4 maanden...

Lieve pap en mam, vond t echt super om jullie hier te hebben!

Dank aan alle lieve vriendjes die mijn ouders iets meegegeven hadden, het leek wel kerst en mijn verjaardag op één dag, echt zo lief!

Ik beloof zeeer snel het volgende verhaal te posten, ik heb namelijk nu alweer voldoende stof hiervoor... Tot snel dus en een heeeeeeele fijne Pasen!